Léa BELOOUSSOVITCH

Léa Belooussovitch is een Franse beeldend kunstenares die door adoptie Belgische is geworden. Zij is in 1989 in Parijs geboren en woont en werkt in Brussel.

De grote foto’s van haar op satijn gedrukte Facepalm-serie en haar spectaculaire tekeningen met kleurpotloden op vilt waren onder meer te zien op haar tentoonstelling aan het einde van haar residentie in het MAAC – Maison d’Art Actuel des Chartreux.

Zij wordt in Parijs vertegenwoordigd door Galerie Paris-Beijing.

Zij ontving de Prix Jeunes Artistes van het Parlement van de Federatie Wallonie-Brussel 2018, die elk jaar wordt toegekend aan een jonge kunstenaar onder de 40 jaar uit de Franse Gemeenschap op het gebied van beeldende kunst.

De nomadische galerie Esther Verhaeghe – Art Concepts, in Brussel, wijdde in 2019 de tentoonstellingPERCEPTS aan haar. 

Presentatie van voor de wijnkelder aangekocht werk
Aankoopdatum: 2018
Tentoongesteld in de kantoren

Kaboel, Afghanistan
27 januari 2018

Focus le Vif – Guy Gilsoul
De ambulance is met succes het eerste controlepunt gepasseerd dat een van de drukste en best beveiligde straten in de Afghaanse hoofdstad beschermt.
Voor het Ministerie van Binnenlandse Zaken stopt de auto terwijl de Taliban-zelfmoordenaar de bom tot ontploffing brengt. In een straal van honderd meter zijn alle ruiten verbrijzeld. De hulpdiensten weten niet waar ze alle gewonden heen moeten brengen. Er zijn er zoveel. Zoveel dode lichamen. Massoud Hossaini snelt op zijn beurt toe. De jonge Afghaanse fotograaf, lid van het AFP, staat midden in het bloedbad. Sinds 2007, toen hij terugkeerde naar zijn geboorteland nadat hij zijn leven als politiek vluchteling in Iran had doorgebracht, wil hij getuigen.
De zon staat laag, de schaduwen zijn lang. Voor hem tillen twee mannen, een politieman en een burger, een in het wit geklede gewonde man op, zijn ogen zijn gesloten, zijn lichaam aan zichzelf overgelaten. Op die dag worden 103 doden en 235 gewonden geteld. De wereld wordt overspoeld met dergelijke visuele getuigenissen, maar waarom trekt juist deze de aandacht van de jonge Franse kunstenares Léa Belooussovitch? En hoe kunnen we ons tegenover het werk dat zij voorstelt, waarvan het oppervlak hoofdzakelijk leeft van lichtgevende chromatische zones “in een bepaalde geassembleerde orde”, de ondergrondse aanwezigheid van de foto van Massoud Hossaini voorstellen?
Want alles in de compositie is alleen zachtheid, damp en mysterie. De keuze van het medium is niet onbelangrijk. De materiële kwaliteiten ervan maken het tot een bevoorrechte bondgenoot van de gekleurde poeders die het potlood geduldig in de minuscule dikte van de bladeren inbrengt. Zo verdwijnt de grens tussen oppervlak en achtergrond ten gunste van een verontrustende en levende immaterialiteit. Het vilt wekt ook, zoals bij Beuys, een warm beschermend gevoel op.
Ja, Lea Belooussovitch geeft, door de scherpte van het beeld te wissen en toch de compositie van de foto te behouden, de gewonde man terug wat de aanval en de fotografische handeling hem hebben ontrukt. Hij is niet langer een anoniem getuigeobject, maar een lichtblauwe aanwezigheid. Tenzij dit bleke flardje hemel slechts een leegte is die de pas ontdekte anonimiteit van het gefotografeerde doel verzekert.