José María SICILIA
José María Sicilia werd in 1954 in Madrid geboren.
Hij ging er naar de school voor schone kunsten, maar trekt in 1980 naar Parijs. In de jaren ‘80 en ‘90 bracht hij ook veel tijd door in New York. Hij groeide er uit als een van de voorlopers van de nieuwe generatie Spaanse schilders.
Vandaag de dag heeft Sicilia studio’s in Parijs en Mallorca.
De versmelting van geest en materie staat centraal in het werk van Sicilia. Het materiaal is sterk en zintuiglijk aanwezig, terwijl de werken tegelijkertijd associaties oproepen met iets efemeers, breekbaars en ongrijpbaars. Licht staat centraal in zijn kunst, immaterieel maar alomtegenwoordig, vluchtig maar eeuwig, als embleem van het mysterie van leven en dood.
In een interview zegt hij: “Kunst kan schoonheid leveren, maar schoonheid is geen troost … bovendien is schoonheid nooit in het oog van de kunstenaar, het is in het oog van de toeschouwer”
José María Sicilia is zeer gevoelig voor de natuur en wijdt een groot deel van zijn werk aan het bevragen van de immateriële ruimte die bestaat tussen kunst en leven, tussen Eros en Thanatos.
Naast hun onmiddellijke en verontrustende schoonheid, brengen zijn werken ons in grensgebieden, waar het vertrouwde vreemd wordt en waar het geheugen ondoorgrondelijk is.
Presentatie van het in de wijnkelder tentoongestelde werk
Aankoopdatum: juni 2018
Tentoongesteld in het trappenhuis tussen het wijnhuis en de verzorgingskelder
El Instante, 2015
Werk met vogelgezang en sonogrammen omgezet in beelden
Met El instante verdiept José María Sicilia zijn beschouwing over sonogrammen, die geluiden vertalen in vormen.
Het merendeel van de op Japans papier geschilderde of gedrukte motieven zijn voorstellingen van gestileerde vogelzang. De muzikaliteit die ontstaat is te danken aan een harmonie tussen dynamische kleuren; het lijkt wel een concert van gezang op een open plek in de vroege morgen. “Het onzichtbare zichtbaar maken” is een bekend gezegde, maar gaat hier perfect op. In zijn hele artistieke praktijk heeft Sicilia het onzichtbare opgespoord door te vertrouwen op een esthetiek van tijdelijke stilte en fluistering.
“Vogelzang is het moment, alleen het moment – niet het verleden, niet de toekomst. Een moment van volheid. We weten dat we bestaan. Het voedt ons
en tegelijk eet het ons op. Het is het bewustzijn van onze eenzaamheid. Doder dan de dood, dat is vogelzang
die verdwenen is. De duur van het gezang van een vogel bestaat uit momenten zonder duur. Deze duur is het leven. Vogelgezang stopt de tijd. Het drukt
extase uit. Hij geeft ons de verloren eenheid terug. Deze tijd stroomt niet – maar gutst.”
José María SICILIA
